တစ္ခုတည္းေသာသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔တစ္ခုတည္းေသာဗဟို

တစ္ခုတည္းေသာသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔တစ္ခုတည္းေသာဗဟို

by ဗကသ(အထက္ဗမာျပည္)တရားဝင္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေရး ေကာ္မတီ ။ on Sunday, June 3, 2012 at 4:14am ·

တစ္ခုတည္းေသာသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔တစ္ခုတည္းေသာဗဟို ။

 

ေရးသူ - ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး

 

 

[ရဲေဘာ္တေယာက္က အီးေမလ္ကေနပို႔လို႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔ facebook မိတ္ေဆြတို႔ ဖတ္ရေအာင္ တင္ေပးပါတယ္]

 

(Aye Win facebook ကေန ျပန္ကူးယူတင္ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။)

 

           တစ္ေခတ္တစ္ခ်ိန္က ဗမာျပည္မွာ တစည္းတလံုးနဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သား ပမာ ႀကံ႔ခိုင္ခဲ့တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢကို အၿပဳိင္အဆိုင္ေတြ၊ အကြဲအၿပဲေတြနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မလိုလို အေျခအေနေတြ ေတြ႔ျမင္ေနရတာ စိုးရိမ္စိတ္မေကာင္း စရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားသမဂၢရယ္လို႔ ဗမာႏိုင္ငံမွာ ထီးထီးမားမားတည္ရွိၿပီး ေက်ာင္းသားအေရး၊ မိဘျပည္သူမ်ားအေရးကို ေဆာငရြက္ခဲ့တာေတြ ကို ေတြ႔ျမင္သိရွိသူေတြ အဖို႔ အသဲနင့္မွ် ခံစားရပါတယ္။

 

            ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာဟာ တိုက္ပြဲတြင္းမွာ ေမြးဖြား၊ တိုက္ပြဲတြင္းမွာ ရွင္သန္၊ တိုက္ပြဲထဲမွာ ႀကီးထြား ခဲ့တာပါ။ ကိုလိုနီေခတ္ကစလို႔ ကေန႔အထိ တိုင္းျပည္ကို ဖိႏွိပ္သူေတြကအုပ္စိုးေနတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၆ဝေက်ာ္ၾကာ ကာလတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢတိုက္ပြဲလို႔ ဆိုရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ တျဖစ္လဲ သခင္ေတြဟာ သခင္ေပါက္စ ေထာင္ ေျခာက္လေခတ္မွာ ေထာင္ထဲဝင္ခဲ့ၾကရသလို လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေတာ့ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြအဖို႔ ေထာင္နဲ႔ အိမ္ဟာ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ မလိုသူေတြက ကြယ္ရာမွာ သူတို႔ကို "ေထာင္စာေလးေတြ" လို႔ေခၚတာေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။

 

            ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ ျပည္သူလူထုဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို သူတို႔အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ ျမင္ထားၾကသလို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဖြဲ႔က်ဴးခဲ့တဲ့ 'ထဆင္ထူးကို တျမည္ျမည္သင္ခဲ့တဲ့ ထီမထင္' တိုက္ပြဲဝင္တဲ့ လူေတြ (တနည္း တိုက္ပြဲကို မေရွာင္တဲ့ လူေတြ) နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ဖိႏွိပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာကို မတတ္သာလို႔ တညရွိေနေစ ရတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္တာေတြ မလုပ္တဲ့ ရပ္ကြက္ဓမၼာရံုအသင္း၊ သဟာယနဲ႔စာဖတ္ အဖြဲ႔အစည္းေလးေလာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ဒီေန႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ဖြဲ႔စည္းဖို႔ လံုးပမ္းေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြကသာ "စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး မေျပာပါဘူး၊ ဗမာျပည္ရဲ႔ ကေမာက္ကမ ပညာေရး အေျခအေနကို ျပစ္တင္ေဝဘန္တာ မလုပ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြအတြက္ တိုက္ပြဲမဝင္ပါဘူး၊ အင္န္ဂ်ီအိုေတြရဲ႔ အစီအစဥ္ေတြ ကိုသာ လုပ္ေနပါမယ္" လို႔ ကတိေပးခဲ့ရင္း ဗိုလ္သန္းစိန္အစိုးရက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခ်က္ျခင္းပဲ တည္ေထာင္ခြင့္ ေပးမွာပါ။ သမဂၢ အေဆာက္အဦေတြကိုလည္း သူတို႔ကေတာင္ ေဆာက္ေပးပါလိမ့္ဦးမယ္။

 

            ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြ ကြဲ ၿပဲခဲ့တာ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗကသ ကြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကြဲတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေလာကထဲမွာ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး၊ ဒီအက္စ္အို၊ တပ္ဦးသစ္၊ အင္အားစသျဖင့္ မတူတဲ့ အင္အားေတြ ၿပဳိင္ဆိုင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သမဂၢ ထေထာင္တယ္လို႔ မလုပ္ဝံ့၊ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သမဂၢရဲ႔ အရွိန္အေစာ္က ႀကီးလြန္းလို႔ အားလံုးပဲ ေက်ာင္းသား ထုရဲ႔ဆႏၵကို ေလးစားရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူထုကလည္း ဒါမ်ိဳးကို မႀကံေကာင္းမစည္ရာဆိုၿပီး ႏွာေခါင္းရံႈ႔ၾကမွာပါ။

 

            ေနာက္ေထာက္ျပသင့္တယ္ထင္တဲ့ အခ်က္တခ်က္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ စသူေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့၊ သမိုင္းမွာ အစဥ္အလာႀကီးခဲ့တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢကုိ နာမည္ေျပာင္းဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္သူမွ မေတြးဝံ့၊ မႀကံစည္ ဝ့ံခဲ့ၾကပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္က သမဂၢေတြနဲ႔ သမဂၢ အစဥ္အလာတို႔ကို သမိုင္းစာမ်က္ေပၚက ေပ်ာက္သြားေအာင္ ရာစုႏွစ္တဝက္ေလာက္ လုပ္လာေတာ့ သမိုင္းကိုမသိ၊ သမိုင္းကို ထိုက္တန္စြာတန္ဘိုး မထားတတ္သူေတြက ဒါေတြကို မေလာက္ေလး မေလာက္စားမ်ား လုပ္လာသလားလို႔ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဗမာစကားေဝါဟာရ၊ သတ္ပံုေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္ေလ့ ရွိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း မေမ့သင့္ပါတူး။

 

            ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ မကြဲခဲ့။ စင္ၿပဳိင္ေတြ မေပၚခဲ့တာရဲ႔ အဓိက အေၾကာင္းရင္း တခုကေတာ့ သမဂၢေတြရဲ႔ သမိုင္းမွာ ဘယ္ သံရံုး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႔ (အင္န္ဂ်ီအို ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက မေပၚေသးပါ)၊ ဘယ္ျပင္ပ အင္အားစုရဲ႔ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ကိုမွ မယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သမဂၢေတြဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ေက်ာင္းသားထုဆီက အလွဴခံၿပီး အသက္ရွင္လႈပ္ရွားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကိုယ့္လူအျဖစ္ ေမြးဖို႔၊ ဝယ္ယူဖို႔ႀကဳိးစားရာမွာ ရာထူးေပး၊ ေငြေပးလုပ္တဲ့ နည္းေတြကိုလည္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဖမ္းထားၿပီး အလုပ္အကိုင္ေပးမယ္၊ ရာထူးေပးမယ္၊ လက္နက္ခ်လို႔ အၾကပ္ကိုင္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။

 

            ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြအျပင္ စာေပပညာရွင္ ေတြကို ဖိတ္ေခၚ ေဟာေျပာေစတာနဲ႔ ပညာေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ၊ တကၠသိုလ္ ေငြရတုသဘင္ပြဲ စတာေတြ က်င္းပခဲ့ေပမဲ့ ေစ်းေရာင္းပြဲနဲ႔ ေငြရွာတာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ေစ်းထဲ၊ အလွဴခံထြက္တာေတာ့လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တဲ့ အစဥ္အလာ ကို ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအစိုးရက သူတို႔ႏိုင္ငံမွာနည္းတူ စနစ္တခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို လြတ္လပ္ေရး ေနာက္ပိုင္း အစိုးရမ်ားကလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သမဂၢေတြလည္း ဥပေဒေဘာင္ အျပင္ဘက္ေရာက္၊ ဒီ အစဥ္အလာလည္း ေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အမွန္မွာ အစိုးရကေပးတယ္ ဆိုတဲ့ေငြဟာ စာသင္ႏွစ္အစမွာ ေက်ာင္းသားေတြဆီက ေကာက္ခံထားတဲ့ ေငြေတြျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကေပးတဲ့ ေငြလို႔ဆုိမွ ပိုမွန္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေငြဟာသမဂၢရဲ႔ တႏွစ္စာ အသံုးအတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခါအား ေလ်ာ္စြာ ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ ခြက္ထိုးအလွဴခံတာ၊ လူထုဆီမွာ ျဖတ္ပိုင္းျဖတ္အ လွဴခံတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ သမဂၢဆိုတာဟာ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ရံပံုေငြေတြရခဲ့တာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေက်ာင္းသားထုမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပည္သူ လူထုမ်က္ႏွာကလြဲလို႔ ဘာမွေထာက္ထားစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

 

            ဒီလို အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ဗမာျပည္ ေနာက္ပိုင္းသမိုင္းမွာ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႔သမားေရာ စစ္အာဏာရွင္ေတြအပါ ဖိႏွိပ္တဲ့ အစိုးရေတြအဖို႔ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြဟာ အႀကီးမားဆံုး ပစ္မွတ္တခု အျဖတ္တည္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို နည္းမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ သူတို႔ အပိုင္ျဖစ္ဖို႔ လံုးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကို ဖဆပလအစိုးရ လက္ထက္တုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက နည္းမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ညစ္တီးညစ္ပတ္ လုပ္ခဲ့သလို ရွစ္ေလးလံုး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ေငြပံုေပးတာ အပါ နည္းလမ္းေပါင္းစံု အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ တခ်ိန္တုန္းက တခုတည္းေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတဲ့မူ အေပၚမွာ မားမားရပ္ၿပီး အနာခံခဲ့တဲ့ သမဂၢေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအဆက္ဆက္ကို သတိရမိပါတယ္။

 

            တပါတည္းမွာပဲ ဒီေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားမဂၢေဖာ္ထုတ္ေရး၊ သမဂၢ အလံေတာ္ေအာက္မွာ တိုက္ပြဲဝင္ေရး တို႔အတြက္လံုးပမ္းေန သူအားလံုးကိုလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢကို စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သူနဲ႔ သယ္ေဆာင္ခဲ့သူေတြရဲ႔ ဆႏၵနဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကို သတိရၾကပါ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ ၁၉၃၆ခုႏွစ္ ကစလို႔ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္(၇)ရက္အေရးေတာ္ပံုအလယ္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအထိ ျဖစ္တဲ့ ဂုဏ္ေျပာင္လွတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ တိုက္ပြဲႀကီးေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းက စိတ္ဓာတ္ေတြကို သတိရၾကပါလို႔ သတိေပးလိုပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ တည္တံ့ေရးအတြက္ အသက္ေတာင္ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔အထိ အသက္ဝင္တည္ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ သက္တမ္း အရွည္ဆံုး အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ကိုလည္း မေမ့သင့္ပါဘူး။

 

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး။